Si Nonoy... (1980's)

Nakakatuwa nong mga bata pa kami, naglalaro ng tumbang preso, pero mahirap itumba ung lata kasi yuping-yupi kaya nmn yong taya, laging umiiyak… or patintero na pag nahawakan ang damit mo, asahan mong tanggal ang manggas o di kaya isang kilometrong kalmot ang makikita mo sa katawan mo.

sumasali rin ako ng Chinese garter (mataas akong tumalon, minsan umiisplit pa ako), sungka (maraming sunog lagi), jackstone, at shatum (alam nio ba kung anong laro to?) di na ako wonder sa sarili ko kung bakit pang girlie ang mga gusto kong laro, never akong sumali sa basketball, boxing ng mga bata, jolens, baril-barilan, di ko lang siguro feel ung mga larong un, at ayokong masaktan ang musmos kung katawan…

I would still remembered how my innocent life goes on in my native remote endangered place in Samar, naliligo sa Pinipisakan Falls, falls and river flows, di ako marunong lumangoy, ung mga kababata ko natatawid ang kabilang pampang pero ako hanggang hawak lang ng tabo at ilulublob ko lang ang sarili ko sa tubig, feels like maria makiling bathing herself in a nice and clean river of sins… siguro trauma naring ayokong lumangoy kasi ang pinsan kong di ko mamukhaan ay nalunod sa ilog na un.

But the most memorable accounts in my younger life is that I had a friend,a closest friend I’ll call him Nonoy. Di kami magkaedad at di rin clasmet, 8 years old ako at siya nmn 7. pero magkapitbahay kami, lagi kaming magkasama pagkatapos ng school.

Minsan, isang araw…
“Samara samahan mo nga ako?” sambit ni Nonoy.
“san tayo pupunta? Me ginagawa ako e.” that time me homework ako.
“wala kasing tao sa bahay, e mag-isa lang ako dun, wala pa sina mama” patuloy niya.

“ o sige na nga, pero pagdating ng mama mo uwi ako kasi hahanapin din ako ni mama”, pagtatapos ko nalang, at pumunta na kami sa kanila. Nandon lang kami sa sala, nagbabasa-basa ng biglang…

“Samahan mo ako sa kasilyas, natatae ako e,” nasa labas kasi ng bahay nila ang kasilyas,

“yoko nga ambaho kaya” pero napasama narin ako kasi biglang umutot si nonoy at parang naghasik ng lagim sa buong kabahayan dahil sa sobrang baho ng utot.

Ilang irihan din at ututan bago natapos ang kanyang pagdedeliryo.
Pagkatayo nya, sabay bukas ko rin ng pinto ngunit hinawakan nia ang kamay ko at sabi,

“mya na, wag kang magmadali, baba mo short mo,” nabigla ako kung bakit pero di rin ako nag-atubili, binaba ko rin, at laking gulat ni nonoy dahil wala akong brief, di ako nagbe-brief nong kabataan ko, natuto akong magsuot nong high school na ako.

Nakababa parin ang short at brief nia that time, at nong nakababa na ung sakin, lumapit sia sa harap at hinawakan ang titi ko at nilapit sa titi nia, pinagdunggol-dunggol at parang jinajakol hanggang tumigas pareho ang mga titi namin.

“simula ngayon lagi na nating gagawin ang ganito, ok lang ba?” ika niya.

Sabi ko nman, “ok lang sakin, basta wag tayong makita, ha?”

At simula noon, halos araw-araw na naming ginagawa un, at ilang taon din naming ginagawa yon, natigil lamang ng biglang napalipat kami sa bagong lugar at medyo malayo ang bahay namin. At ng tuluyan akong napalayo sa kanya dahil pumunta ang family ko sa the land of chocolate hills, di ko na siya nakita, walang balita, walang bakas ng kanyang anino, nasan na kaya si nonoy?

Ngayong mahigit 2 dekada na ang lumipas, sana Makita ko siya ulit, at tanungin kung ano ba ung ginawa naming nun? Kung normal lang ba sa mga batang katulad namin ang ginawa naming nun?

Ewan ko, pero ngayon maliwanag na sa akin ang lahat… basta namimiss ko si Nonoy.