CCP Complex

Ang buwan na ito ang ika-siyam na taong anibersayo ng pagkakulong ng isa naming friendship dahil sa panghahada sa CCP Manila. Siyam ba o Walo? Basta buwan ng Agosto di ko sure ang araw, nang nagkaroon ng excitement ang buhay naming mga bayot.

The story goes like this… check it out.

Kinabukasan, ikinuwento sa akin ni El Presidente na dumayo sila sampu ng kanyang mga angkang mga bayot sa CCP, a night before a day, tama ba? Ibig sabihin, kagabi sila pumunta. Ikinuwento niya na ansaya-saya pala sa CCP tuwing gabi kasi maraming WALED(lalaki) na naglipana doon.

Doon sa madilim na bahagi ng CCP, maraming puno, walang ilaw, ibig sabihin maraming pwesto. Nainggit ako, minabuti kong sumama sa kanila kasi balak nilang bumalik, panalo daw ang mga badinggil dun, si baklang Chow (kamukha kasi ni Stephen chow ng Kungfu Hustle) nagmotel sila ng waled na pumik-ap sa kanya, at ito ang matindi, kasama si Baklang Makabayan sa kanila pero hanggang pinto lang siya ng Motel, para siyang look-out.

May bago akong celepono that time, padala ng sisterette ko from Taiwan, Motorola ang pucha, meron pang nakausling antenna.

Nang makarating na kami sa CCP, gulatz ako, marami ngang mga waled sa paligid-ligid nito ay puno ng linga, ang setting, rarampage ka sa sementadong lugar hanggang sa meron makasight sayo na waled at susundan ka.

Pero sa part ng script ni Pink Palaka, ako yon, ako ang sumusunod sa mga waled, stop, look and listen ang behaviour ko.

Sabi ng mga noshnosh(di ko knows spelling basta sounds like meaning bayot), kelangan daw magkaroon ng quota ang bawat isa sa amin, PakShet tlaga, perstaym ko kelangan kahit makaisa man lang ako. Pero daybreak na wala pa rin akong waled na natitiklo, ang balita ko si Kulot e nakabingwit na raw at nasa madilim na lugar na. si El Presidente nakikita kong sexy walkathon parin ang bayot.

Sabi ko sa sarili ko, pakkk… shettttt.. wala ako, di pala ako maganda, walang pumapansin sakin. Pink Palaka di pwedeng wala akong matikmang waled, chances are. May nakita akong lulurzki, sa may rebolto ni ano, nakaupo siya dun, nasa likuran niya ako and half lang ng body niya ang nakikita ko.

Paglapit ko, di pa nmn masyadong malapit, pakshet talaga, may sumususo na pala, naunahan ako ah. Kelangan pala dito mabilis ang bawat kilos mo. Lumayo nalang ako na sobrang hinayang, pers taym ni Pink Palaka pero wa epek ang ganda, siguro nga palaka ang echura ko kaya walang lumalapit.

Umupo ako sa putol na kahoy, hoping and praying, nakita ko si El Presidente, palapit pero sinenyasan ko ang bruhita na wag lumapit. Lumayo nmn ang lolo mo.

After few minutes, abaaaaaaaaa, me lumapit kay Pink Palaka, kwentuhan ng kunti, nanginginig-nginig pa ang Pink na Palaka.

Forgot ko na ang conversation namin, basta ang remembrance ko, nilalaplap na niya ang leeg ko, at ako panay hagod sa ulo niya.

Me naramdaman akong jumejetlag sa pagitan ng mga hita ko, at mas lalong jumetlag ng biglang dakmain ng waled ang burayrat ko. Ilang segundo ding ganun ang eksena ng biglang nagulantang ako na sa pagdilat ko nasa harapan namin si El Presidente.

PAKSHET… bigla akong lumayo, parang napahiya.

“Bakla uuwi na tayo, umaga na.” sambit ni El Presidente.

“Ano ba, kauumpisa lang namin, uuwi na kagad, mamaya na.” pagdedeliryo ko.

“Bakla, sisikat na ang araw, kelangang makauwi na tayo bago tayo masikatan.”sabi uli niya.

“Mamaya na, patapusin mo muna kami, ngayon lang kami nagsisimula.” Sabi ni Pink Palaka.

Pero walang balak lumayas ang hitad kaya tumayo nalang ako at nagpaalam sa lulurzki.

Nasa bus na kami, di ko makalimutan ang eksenang iyon, kung kelan nasa stage of explosions na biglang magyaya naman ng uwian. Hindi ako nakaquota, pero malamang si El Presidente hindi rin siguro nakaquota kahit holding hands lang.

Pero mas exciting ang sumunod na pagpunta naming sa CCP. Ang tunay na kahalagahan ng ika-siyam na anibersaryo ng pagkakulong!